Carrière als accountmanager
Ik was destijds accountmanager geworden.
De baan om het grote geld te gaan verdienen.
Carrière maken. Status verkrijgen.
Ja ik zou mij wel even bewijzen en laten zien hoe het moest.
Om 06:30 was ik op kantoor begonnen.
Mijn mailbox was alweer gevuld met tientallen mails.
Klachten van klanten ontevreden over de dienstverlening.
Klanten die meer korting wilde hebben omdat ze een betere aanbieding hebben ontvangen.
Een directeur die op je hielen zit of ik al op target was.
Want dat was weer belangrijk voor zijn target.
Terwijl de ene klant na de andere klant opzegt.
De helpdesk die alle tickets bij mij dumpte.
“We hebben het geëscaleerd naar de accountmanager.” zeiden ze tegen de klant.
Dan waren zij ervan af.
En ik? Ik had nog meer werk te doen.
Stress op het werk
Je denkt de dag lekker vroeg te beginnen. Het woord stress komt niet bij je op.
Laptopje open, kopje koffie er bij en beginnen met de mail……..
Het ene probleem na de andere stromen je mailbox binnen. Klanten die niet tevreden waren met de dienstverlening. Ze wilde hun contracten opzeggen of meer korting.
Om 07:30 stond ik op ontploffen. En de dag was nog maar net begonnen. Ik voelde me moedeloos. Bijna angstig voor het volgende mailtje of telefoontje. Want dat zal ook wel weer ellende betekenen.
Het voelde alsof niemand verantwoording wilde nemen. Alles kwam op mijn schouders te liggen. De problemen worden steeds groter in je hoofd. En op één of andere manier lukt het niet om er vanaf een afstand naar te kijken. Dus zie je oplossing niet. En ging ik nog harder en langer werken.
Pfff.. wat een vooruitzicht.
Ken je dat gevoel?
Thuis was ik ook al niet de vrolijkste meer.
Leuk en aardig hoor dat vele geld verdienen en carrière maken.
Maar als ik zo doorga dan word ik niet eens 50. Carrière maken is nog niet zo makkelijk.
Durf hulp te vragen
Ja jij wil carrière maken dacht ik. Dus dit moet anders. Het roer moet om.
Ik besloot de regie in eigen hand te nemen. Assertiever te zijn.
Niet meer afhankelijk te zijn van anderen maar iedereen op zijn of haar verantwoordelijkheid te wijzen. Je hoeft geen vrienden te zijn om samen te werken.
Duidelijke keuzes waar ik prioriteit aan gaf. Wat doe ik niet. Wat kan ik uitstellen en wat heeft nu direct aandacht nodig.
Toen ik ook nog eens stopte om voor alle problemen een oplossing te bedenken kwam er een zee van tijd en ruimte vrij.
Ruimte in mijn hoofd.
Waardoor ik rustig kon nadenken.
Ik nam besluiten niet gedreven door emotie maar op basis van mijn waarden en rationaliteit.
En voor mijzelf de lastigste van allemaal.
Hulp vragen indien nodig.
Want ik had de overtuiging dat ik het allemaal zelf moet doen.
Of het nu drang was om mijzelf te bewijzen.
Of dat ik het lastig vond om hulp te vragen.
Ik vraag hulp.
Het heeft mij geen windeieren gelegd. Mijn carrière begon toen pas echt.