Ontluisterend zo verliet ik het kantoor van T-mobile in Den Haag. In auto terug naar huis dacht ik na. Wat is er in hemelsnaam gebeurd….
Die maandag belde ik haar op. Ik was geveld door de griep en lag voor pampus in bed. “Nee natuurlijk. Ik begrijp het volkomen dat je afzegt. Maar wij willen wel graag door. Kun je vrijdag op sollicitatiegesprek komen?”.
De griep was nog niet helemaal verdwenen en nog een beetje brak reed ik vrijdag naar Den Haag voor een afspraak in de morgen. Ik zat al een tijdje zonder opdracht en had besloten om weer in vaste dienst te gaan. Het potje wat ik had opgebouwd werd snel minder.
Ik was niet heel goed voorbereid maar wel eager om die baan te willen. Genoeg raakvlakken in het telecommunicatie domein. Mooie klanten bediend in marktsegmenten. De telecomsector kende ik door en door. Het enige wat er een beetje aan schortte was de hoeveelheid managementervaring.
Maar ja ik was twee jaar P&L verantwoordelijk voor een business line, klein team aangestuurd. Ik had in het MT gezeten, lastige accounts beheerd en strategische deals gemaakt. Deze uitnodiging was het bewijs dat zij het in mij zien zitten. Ik moet alleen nog ff een sollicitatiegesprek voeren. Hoe moeilijk kan dat zijn?
Het gesprek begon heel vriendelijk, beetje vragen stellen over wat ik gedaan heb. Ik voelde mij op mijn gemak, stelde wat vragen terug en ineens gebeurde het.
“Weet je Winhold, je bent veel te lief. Die accountmanagers lopen zo over jou heen. Ik zie jou die job helemaal niet doen.” zei de recruiter.
BAHMM! Zo die had ik niet zien aankomen.
Ik was even uit het veld geslagen. Hoezo zie jij mij die job niet doen dacht ik bij mijzelf. Wie denk je wel dat jij bent. Op één of andere redenen had zij een gevoelige snaar bij mij geraakt. En ik kon zo snel niet achterhalen waarom.
Mijn hersenen werkte op volle toeren. Meende ze dit nou? Of is dit gewoon een test? Je moet met een goed antwoord komen zei ik tegen mijzelf.
“Op basis van wat bepaal jij nu dat ik te lief ben. Je kent mij niet eens” zei ik. En met getergde ogen keek ik haar aan. Ze glimlachte een beetje in zichzelf. Het voelde alsof ik in de val was gelopen. Het was een test hoe ik zou reageren bij weerstand. Of ik wel standvastig was. Ik had de opmerking te persoonlijk genomen. Het gesprek was vrij kort daarna over,
Oh oh ik vervloekte mijzelf. Hoe kon ik zo stom zijn. Ik had mij beter moeten voorbereiden op dit gesprek. De context van de rol en omgeving waren voor het gesprek niet duidelijk maar tijdens het gesprek heel duidelijk geworden.
Te laat. Jammer mooie kans gemist.
Ontluisterend zo verliet ik het kantoor van T-mobile in Den Haag. In auto terug naar huis wist ik voor mijzelf. Dit gebeurt mij geen tweede keer. Wat ik heb geleerd is dat ik tijdens een sollicitatiegesprek lekker dicht bij mijzelf moet blijven. Maak dingen niet groter dan ze zijn. De enige die druk op mij legt, dat ben ik zelf.
Dus ook ik ben door schade en schande wijs geworden. Ik hoop dat je wat aan mijn ervaring hebt.
Goed voorbereid op sollicitatiegesprek gaan? Geen last van spanningen en zenuwen? Neem dan contact met mij op en ik help je met de voorbereiding.