Heb jij ook een uitnodiging ontvangen? Vroeg mijn collega. Je bedoelt die van het kerstfeest? Ja zeker antwoorde ik. Alleen begrijp ik het niet zo goed. Wij tweeën zijn de enige vreemde eenden hier organisatorisch gezien. Van David, onze manager in Frankfurt hadden wij nog niets vernomen. Ik ga wel even bij Patricia informeren die weet er vast en zeker meer van. Ik liep via de trap naar de derde waar het kantoortje van Patricia is.
Zij was de secretaresse van de directeur. Een leuke lieve spontane meid met een betoverende lach. Maar ze kon ook heel direct zijn. Dat had ik al een paar keer van de zijlijn opgemerkt in het bedrijfsrestaurant. Dat bedrijfsrestaurant was een knusse ruimte met een catering die werd gerund dor twee van die echte Amsterdamse dametjes. Altijd verzorgd, haar getoupeerd en in de lak. Een lekker Amsterdams accent. En ze hadden de lekkerste ballen gehakt die ik ook ooit heb gegeten. Met satésaus.
Het was daar altijd gezellig rond lunchtijd. Dan kwam bijna iedereen naar beneden. De mannen en vrouwen van sales op de eerste verdieping. Altijd luidruchtig. Aan hun kleding kon je zien wanneer ze wel of niet een afspraak bij de klant hadden. In mooie pakken of mantelpakjes en reden vaak in een BMW. Aan het wagenpark op de parkeerplaats kon je wel zien dat het goed ging met dit bedrijf.
Ja jullie zijn ook uitgenodigd voor het feest antwoorde Patricia. Vinden jullie het leuk? Jullie komen toch ook? Ja euh denk het wel. Maar wat houdt het precies in? Nou het kerstdiner wordt gegeven in Huis ter Duin en daarna is het party time. Je kunt er blijven overnachten. Dat doen de meesten. Tot een uur of 12 kun je ontbijten en daarna check je uit.
En wat moeten we aantrekken. Mannen komen vaak in smoking of een net pak en de dames in een jurk. Het is wel gala Winhold. Ohja en je vriendin mag natuurlijk ook meekomen. Laat je mij nog ff weten of jullie er bijzijn. Ik moet natuurlijk wel reserveren.
Overnachten in Huis ter Duijn. Dat is toch alleen maar weggelegd voor de rijke en voetballers van het Nederlands elftal dacht ik bij mijzelf. Goh een smoking of een pak. Ik denk dat ik maar even naar Dirk de Wit moet gaan. De stadszaak ten plattelanden. Een begrip bij ons in de regio. Het werd gerund door twee broers. Die leken enorm op elkaar maar nooit geweten of het nu tweelingen waren.
Als kind kwam ik al met mijn moeder daar kleren kopen. We hadden het niet breed maar mijn moeder ging altijd voor kwaliteit. Een smoking of een pak? Vroeg de verkoopster. Ja het is maar hoe vaak jij een smoking nodig hebt. Nou niet echt vaak zei ik. Dan adviseer ik je om maar een mooi donker pak te kopen. Daar heb je meer aan. Met een paar mooie sokken en een shirt. Dan krijg je de stropdas van ons cadeau. Of heb je liever een vlinderdasje. Bij dat shirt moeten natuurlijk wel manchetknopen. Heb je die al? Ja die heb ik.
Met twee tassen en een paar honderd gulden lichter verliet ik opgewekt de winkel.
Nu ik een baan heb en best wel goed verdien mocht ik mij zelf best wel eens verwennen. De studieschuld is al ingelost en de spaarrekening groeit ook lekker. Nog ff een mooie jurk scoren en dan kunnen we naar het feest.
Die zaterdag reden we om een uur of drie de parkeerplaats op van Huis ter Duin. Koffer mee en inchecken. Wat een prachtig hotel en mooie kamers. Op het kaartje stond de standaard kamerprijs. Zo daar kan een gemiddeld gezin wel twee weken van leven.
Na een lange strandwandeling maakte wij ons op de voor avond. Lekker poedelen in bad, scheren, haartjes netjes op naar beneden waar de collega’s wachten. Het kerstdiner was heerlijk en de after party geweldig. ’s Ochtens nog niet helemaal wakker naar de ontbijtzaal. We waren gelukkig niet de enige die zich een beetje brak voelde. Maar na een heerlijk ontbijt konden wij er weer tegenaan. Met een goed gevoel reden wij die middag naar huis en konden wij ons opmaken voor de feestdagen.
Zo’n kerstfeest heb ik daarna nog maar één keer vaker meegemaakt. Daarvoor was het echt een jaarlijkse traditie. Daarna was de organisatie te groot geworden om zoiets nog te organiseren. En eigenlijk gebeurde er twee jaar later rond december iets wat ik vaker zag gebeuren.
Reorganisaties. Ik snap niet exact waarom maar vaak vinden reorganisaties plaats tegen het einde van het jaar. Juist als de dagen korter worden. Het openbare leven al een stukje donkerder wordt. De mensen vaak wat somberder zijn. Juist dan komt zo’n bericht dat een bedrijf gaat reorganiseren.
De eerste keer dat ik zoiets meemaakte was bij de Hoogovens. Ik liep stage op het laboratorium. Een gebouw van 11 verdiepingen waar veel technologie werd ontwikkeld. Een paar keer per dag kwam men op onze verdieping bij elkaar in onze kamer waar we gezamenlijk koffie dronken. Die werd vers gezet. Iedereen potte mee. Ik liep daar stage van december tot en met februari. Er was een reorganisatie gaande en dit was het dagelijks onderwerp aan de koffietafel. Iedereen was bang om zijn positie te verliezen. Of om ergens anders in het bedrijf geplaatst te worden.
Ik snapte de gevoeligheid wel. Hier op het laboratorium werkte ze al jaren samen. Ze hadden goede werkplekken met mooi uitzicht over het terrein. Er was bij laboratorium veel vrijheid in invulling van werk. Veel budget beschikbaar om nieuw dingen uit te proberen. Eigenlijk best wel vooruitstrevend als je dat in die periode (1987-1988) bekijkt.
Naar mate de dagen voorbij gingen voelde je de spanning bij de mensen oplopen. Tuurlijk de één is de andere niet maar ik merkte wel dat er iets in de lucht hing. Sommiga gaan er lakoniek mee om en sommige kroppen het op. Ineens was er wat roermoer op gang. Ziekenbroerders hadden een collega afgevoerd. Wat is er gebeurd Jaap? Vroeg ik aan mijn stagebegeleider. Heeft hij een hartaanval gehad?
Achteraf bleek dat een teammanager het enorm in zijn rug had gekregen. De spanning had een zwakke plek gevonden. Hij had het er enorm moeilijk mee om te bepalen welke mensen uit zijn team moesten worden gezet. Het had hem al weken beziggehouden. Hij sliep er vreselijk slecht van en kon er vanuit zijn positie met niet veel mensen over praten. Hij is met stoel en al vervoerd naar de lokale ziekenboeg. Dat beeld had best wel indruk op mij gemaakt.
Die reorganisaties heb ik later vaak meegemaakt bij de bedrijven waar ik heb gewerkt. Eigenlijk altijd wel de dans ontsprongen. En nooit echt last gehad van spanningen. Ik vertrouwede erop dat als het mij zou overkomen ik wel snel weer wat anders zou vinden. Helaas heb ik ook daar gezien wat een reorganisatie met mensen doet. De onzekerheid over hun baan. Heb je nog wel een baan. Of krijg je een andere manager. En kun je daar dan ook zo goed mee over weg. Of is het iemand die eventjes flink de bezem door kast gaat halen. Omdat iedereen zijn of haar situatie uniek is zijn er zoveel verschillende aspecten waar mensen zich zorgen over kunnen maken.
Die kerstfeesten heb ik na 1996 niet meer meegemaakt. Totdat ik in 2008 voor een Zweeds bedrijf werkzaam was. En in Zweden vieren ze twee dingen groots. Midzomer en kerst. Ik heb daar hele fijne kerstfeesten meegemaakt. Altijd in het teken van gezellig met elkaar eten, dansen en een drankje.
In 2012 hadden we een jaar met up en downs. Ik werkte remote vanuit huis. Het was op een vrijdag in November. Ik was bezig met het afsluiten van de weekrapportage toen mijn iphone ging. Op het display zag ik dat Baard mij belde. Hij was de CEO. In een fractie van een seconde voelde ik dat dit niet goed was. Ik drukt op de groen hoorn. “Hello Baard, everything allright” vroeg ik. “No not really Winhold. I am sorry but I have to let you go”. Baard en ik hadden een goede verstandshouding. Hij hield van directheid en “cutting the bullshit”. Maar ik hoorde aan zijn stem dat hij het er moeilijk mee had. Ok dacht ik. Einde job ik moet weer op zoek naar iets anders.
We zijn netjes uit elkaar gegaan en ik heb afscheid kunnen nemen van de mensen met wie ik intensief heb samengewerkt en mooie vriendschappen heb opgebouwd en nog steeds heb.
Zelf dacht ik dat ik wel weer snel aan een baan zou komen. Dat viel erg tegen. In het begin liet ik het een beetje op z’n beloop. Maar iedere maand dat ik geen werk had werd ik onrustiger. Ik begon vaker te solliciteren. Ook op vacatures waarvan ik eigenlijk twijfelde of het wel een match zou zijn.
Een beetje schieten met hagel.
Daar kwam ik al snel van terug. Zonde van de tijd en slecht voor je gemoed en zelfvertrouwen. Een mooi voorbeeld heb ik beschreven in mijn slechtste sollicitatie ooit. Dat was in die periode. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen maar ik heb wel geleerd wat het met je doet.
Die kerstfeesten die mogen van mij altijd blijven. Hoe groot of klein ook. Reorganisaties, je baan kwijtraken. De onzekerheid, spanning en frustratie die het met zich meebrengt. Die kunnen mij gestolen worden.
Zit jij ook in een reorganisatie of heb je vanwege corona je baan verloren en druk op zoek naar werk. Terecht dat jij je zorgen maakt en twijfels hebt over de toekomst. Vaak helpt het als je er met iemand over kunt praten. Iemand die je even een zetje in de rug geeft. Net even die snaar weet te raken waardoor jij weer vertrouwen krijgt.
Stuur mij een bericht dan help ik je.