Gefrustreerd op het werk

“Is een communicatietraining niet iets voor jou” vroeg Paul, mijn manager destijds.
Ik werkte als systems engineer en ontwikkelde telecommunicatie systemen voor de Nederlandse Spoorwegen. In die tijd was ik best wel eens gefrustreerd op mijn werk. Vooral in vergaderingen waar specifieke problemen werden besproken. Vaak zag ik de oplossing al. Legde ik het uit, maar kreeg ze niet mee. Ik kon ze niet  overtuigen. Zijn zij nu zo dom of ben ik nu zo slim?

Dat vroeg ik mij vaak af.

Het antwoord op die vraag vond ik in de training effectief luisteren, interpreteren en communiceren.
Wat ik daar leerde heeft mij enorm geholpen in mijn verdere loopbaan.

Maar ik leerde nog iets meer. Iets wat nog veel belangrijker was.
Op de laatste dag van de training kregen we een opdracht. Nou moet je weten dat deze cursus bestond uit drie keer twee dagen met een hotelovernachting erbij. Na drie weken ken je elkaar best wel goed.

De opdracht luidde: schrijf voor elke cursist iets moois op. Iets wat je die persoon toewenst.

Ik ontving een briefje met mooi persoonlijke woorden.
Dat ik het wel ging maken. En dat ik zo trots over mijn dochter sprak en dat ik zeker een goede vader zou zijn. We waren in verwachting van onze tweede. Deze woorden had ik niet verwacht.

Ineens ging mijn aandacht naar  Kees. Een oudere man in onze groep. Hij stond te huilen. Zijn lichaam schokte van alle emotie en verdriet. Na het lezen van zijn brief werd hem iets keihard duidelijk. Hij wist ineens waarom hij altijd zo drammerig, veeleisend en gefrustreerd was.

Het was allemaal begonnen in zijn jeugd. In de oorlog waren zijn broers en zusters gestorven en bleef hij als enig kind over. Zijn vader was zo beschermend.
Zijn kind mocht niet verloren gaan. Hij moest het gaan maken.

Die druk, die last op zo’n jonge leeftijd.

Goed bedoeld van zijn vader. Maar dit had hem gevormd tot de persoon die hij nu was geworden.

Geen fijne collega en manager om mee samen te werken. Hij had hulp nodig. Dat besefte hij gelukkig. Alle frustraties, spanningen, teleurstellingen en emoties had hij allemaal opgekropt. Met niemand gedeeld. En maar doorgaan. Niet zwak zijn. Ja zijn emmertje van emoties was vol en stroomde nu over.

Ik realiseerde mij hoe belangrijk het is om te praten over gevoelens, emoties en zaken die je dwars zitten. Of dat nu op het werk is of in je privésfeer. En wat er kan gebeuren als je het allemaal ophoopt. Gelukkig vond hij een goede coach en is het allemaal nog goed gekomen.

Oja
Het antwoord op de vraag Of ik nu zo slim was en zij zo dom.
Ik ben best wel slim en zij zijn zeker niet dom.
Waar ging het dan mis? Ik communiceerde onbewust op ander niveau dan mijn gesprekspartner. Daar werd ik mij bewust van.

Heb jij ook last van spanning, emoties of frustraties op het werk? Is het voor jou lastig om dat op je werk bespreekbaar te maken?

Krop het niet op. Laat het niet zover komen als Kees. 

Hier kun je mij een bericht sturen. Dan help ik je.

Groeten

Winhold